‘n Verkeezing veur de gemeinteraod E vertèlselke oet 1886

Gegevens

Hits: 2854

't Kan noe zoi get twintig jaor geleë zeen, dat ver 'n verkeezing veur de Gemeinteraod hauwe. De pertieje sjtonge sjerp tège-n-ein euver. 't Waore toe nog gein liberale of katelieke, mè 't waore-t-ersj van de-n-eine kant, die de mèskoele van de publieke weeg aaf wolle-n-hubbe, en van de-n-andere kant die ze wolle laote blieve.

In de gemeinteraod waor gein mierderheed, en de twièi, die moste-n-aaftrèè, waore-n-allebei um de kraom te laote wie her waor. Noe zou me die conservetieve-n heisje. De aafsjaffers van de mèskoele - luj die veuroet zaoge ­ hèje géér twièi van hun partie drin gehad; de auwerwètze dao

tège-n-euver, bewèègde-n-hemel en eerd um 't puske te hauwe. De-n-hièir Bromel, eine van de leste, deeg zich meute wie e pèèrd. 't Waor enne rieke kéél, en gans deil ambagsluj moste nao zien piepe danse. Dao onder waor ouch enne bekker, dèè krek dat jaor veur den ièrsjte kièir sjtumrech hauw. Den daag veur de sjtumming dan kumt den hièir Bromel bie de bakker en zèèt:

"Heuir ins hie, Jeang, doe geis murge sjtumme, gèèf mig die breefke, ig zal 't dich invulle".

"Good, menhièir Bromel, mè dan mot der mig zekke, wie ig dat mot doon; ig hub va-me lève nog neet gesjtumd".

"Domme kèèl, doe geis murge, ièi 't vief oere-n-is, en wurps die breefke in de bus. Dat zulste toch waal konne!"

Zoi gezag, zoi gedaon. Sandrendaags geit oaze bekker en wurpt, wie Bromel 't heum gezag hauw, zie breefke-n in de bus.

Eederein geluifde aon de viktorie van zien partie, en 't òpemake van de sjtumbus woord mit ongeduld verwag. Van alle kante waor gewerk gewoorde, en 't zouw zich sjerp sjtèke. Um neuge-n-oere waor alles op de bein; de trappe van 't sjtadhoes sjtonge vol luj en in de raodskamer sjtong Bromel mit e beukske-nin de hand en sjreef alles op, wat de burgemeester aafloos, en eiges zaoch er de breefkes ou eh nog ins nao. Wie alle de breefkes naogezeen waore, reepe de aafsjaffers "hoera!" en de-n ermen hièir Bromel sjtong te razele en waor zoi wit es de moer. Hèè hau ein sjtum te min. En die ein sjtum waor de sjtum van de bekker, want die waor neet oet de bus gekomme. De sjoef hau hem verneuk, meinde Bromel, en in èn kolèèr kumt er bie Jeang ingevalle en sjnapt den ermen haus, dèè van niks aafwèt, mit de kraag. "Woirveur hubs te neet veur mig gaon sjtumme, loessak?", sjrièivt-er.

"Mè, ik hub veur ug gesjtumd, menhièir Brornel!"

"Da's neet woir, andersj hèj 't breefke, wat ig dig gegève-n-hub waal oetgekomme",

"Ig hub 't toch, wie der mig gezagt hubt, in de bus geworpe en es deer gezeen hubt dat 't neet miè drin waor, dan heet de posmeister 't auch droet gekrège". "Wie, de posmeister! woi hubst-et dan gedaon?"

"Mè, in de breevebus!"

Wie giftig den hièir Bromel zich toe gemaak hèèt, en wat er allemaal tègen Jeang zag, zal ig mer neet wièir vertelie, Ig en menig-n-andere Vallekeberger konne Jeang dank weite, dat er zich toe verdaold hauw, andersj hauwe vèr missjien vandaag nog de sjtinketige mèskoele in de sjtraote en nog veul wat zèèr veranderd is.

Uit: “Langs de Geul, schetsen uit Limburg” door J. Hobbel, Gulpen 1886.  In: 'Veldeke' 34e jaargang No. 190, December 1959